Dysfagia (dysphagia), słowo wywodzące się z języka greckiego zbudowane z dwu członów: dys – złe, trudne, zaburzone, phagien – jedzenie, połykanie.

W naukach medycznych termin ten używany jest w celu określenia zaburzeń jedzenia i/lub połykania.  Wnikliwa analiza międzynarodowego systemu diagnozy nozologicznej, tj. International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems, wykazała znaczenie terminu dysfagia. Zgodnie z ICD-10, dysfagia (R-13) to objaw, związany z jedną z cech chorobowych układu: nerwowego, krążenia, oddechowego, trawiennego, chorób skóry i tkanki podskórnej, układu kostno-stawowego, mięśniowego i tkanki łącznej,   wad rozwojowych wrodzonych, zniekształceń i aberracji chromosomowych, urazów i zatruć.

Dysfagia, jako objaw innych jednostek chorobowych, może prowadzić do zaburzeń nawodnienia i niedożywienia oraz związanych z tym nieprawidłowych wyników badań klinicznych i/lub laboratoryjnych.

Osoba z dysfagią ma problem z przyjęciem pokarmu, utrzymaniem go w jamie ustnej, uformowaniem w kęs pokarmowy,  tzw. „bolus”, przetransportowaniem pokarmu w tył jamy ustnej do jamy gardłowej i dalej poprzez przełyk do żołądka. Problemy z połykaniem mogą dotyczyć jednego lub kilku z wymienionych wyżej odcinków drogi pokarmowej.

Nieprawidłowe przyjmowanie, modyfikowanie i połykanie pokarmów, koniecznych do prawidłowego rozwoju czy też funkcjonowania organizmu, może wystąpić w każdym przedziale wiekowym.

Dysfagię rozpatruje się inaczej w pediartii i inaczej w geriatrii. Często inne jednostki chorobowe stanowią przyczynę nieprawidłowości żywieniowych. Ważną kwestią jest wiek pacjenta względem gotowości rozwojowej do przyjęcia i połknięcia pokarmu.